مادرانگی های من

صدای قدم هایش را میشنوم.آرام و آهسته به من نردیک میشود.نردیک شدنش را حس میکنم.هرچه جلوتر می آید حس غریبی که با نگرانی همراه است بشتر مرا در خود غرق میکند. روزها را میشمرم.چیزی به آمدنش نمانده. دیگر وقتی ندارم.شبیه وقت اضافه فوتبال است. کوتاه و نفس گیر! به خودم می اندیشم، شاید خیلی اهمیتی نداشته باشم(لااقل من خیلی در این مورد به خودم فکر نمیکنم). به دخترکی که کنارم دراز کشیده فکر میکنم.کسی که برایم عزیزترین عزیزهایم است.به چشم هایش نگاه میکنم. به آن موهای لخت مشکی که همیشه عاشقشان هستم خیره میشوم و بغض گلویم را میگیرد.  دیگر تمام شد! روزهای من و تو به انتهایشان نزدیک میشوند.دیگر من و تویی نخواهد ماند. زندگیمان تغییر خواهد کرد...

نمیدانم این آلبالو های پیوندی را دیده اید یا نه؟ یک چیری است بین آلبالو و گیلاس. نه به درشتی گیلاس است و نه به ریزی آلبالو. نه طمع  ترش و رنگ آلبالویی  آلبالو را دارد و نه طعم و مزه خوشایند گیلاس را. خلاصه چیزی است من درآوردی و بی مزه! فقط درشت هستند و راست راستی به درد کار خاصی هم نمیخورند. نه میشود از رنگشان برای شربت استفاده کرد نه از طعمشان برای مربا... این روزها که فصل آلبالو و گیلاس شده با دیدن این میوه ها که البته ما فقظ توانایی نگاه کردن به انها را داریم نه خریدنشان را !!! دایما به یاد فرزندانمان می افتم.اینکه ما هم نا اگاهانه یا آگاهانه (که این به مراتب بدتر است) داریم بچه هایی ار جنس آلبالو پیوندی پرورش میدهیم. ب...

نسل جدید که البته الان داریم کم کم قدیمی میشویم ،نسلی هستیم بسیار عجول. دوستداریم یک شبه ره صد ساله را برویم. همیشه دیرمان شده!!! اینرنتهای پر سرعت دوستداریم، عاشق ماشین هایی هستیم که خیلی تند بروند، غذاهای فوری، دوستی ها و روابط شتاب زده و هزار چیز فوری دیگر. ولی از همه بدتر فوریتی است که برای بچه هایمان داریم. دلمان میخواهد آن ها را هم به برق برنیم تا مـثل فرفره بشوند. روز بخوانند،زود بنویسند، به صورت خیلی سریع زبانهای مختلف را یاد بگیرند و  خیلی خیلی سریع تر ار همه اینها دلمان میخواهد که بزرگ شوند و دقیقا مثل آدم بزرگ ها رفتار کنند. حالا خودمان از این آدم برزگی چه خیری دیده ایم خودش جای بسی فکر دارد! واقعا این همه شتاب و عجل...